սովորությունը:
Հոգեբանական գիտությունների թեկնածու Դավիթ Հայրապետյանը սովորույթն այսպես է մեկնաբանում. " Աղի բլիթ ուտելու ժողովրդական սովորության դեպքում մարդ իր սպասումները փորձում է սեփական պատասխանատվության և հոգեկան դաշտից հեռացնել` տեղափոխվելով այն պատահականությունների կամ բախտ, ճակատագիր կոչվածի վրա":
Ինչ վերաբերում է երազատեսությանը, հոգեբանը հակված է կարծել, որ մարդ արդիականացնում է այն սպասումը, որը ցանկանում է: Հոգեբանական տեսություններից մեկի համաձայն` եթե չի կատարվում այն, ինչ երազում տեսել ես, դու պարզապես մոռանում ես այդ մասին: Բանական և գիտական տեսանկյունից հնարավոր չէ, որ մարդ կարողանա տեսնել ապագան, նա պարզապես անցյալի փորձից ելնելով տեսնում է անձանց, դեպքեր կամ սեփական ակնկալիքները: Եթե սպասելիքներդ մեծ են, և հնարավոր չէ առօրյա կյանքում դրանց իրագործումը, կարող է ինֆորմացիոն և հոգեբանական խզում առաջանալ սպասելիքների ու իրական կյանքի միջև, իսկ ցանկացած խզում վտանգավոր է, քանի որ հղի է հոգեկան տրավմաներով:
Հոգեկան տրավմայի խորությունն ու սրությունը պայմանավորում են երկու գործոններ. թե ինչքան ինտենսիվ էին սպասելիքները, և թե ինչ սկզբունքով դրանք իրականացան կամ չիրականացան: Որքան հեռու գտնվեցին երկու գործոնների հատման կետերը, այնքան խորը կլինի տրավման:
Մարդիկ երազում տեսնեւմ են այն, ինչի կարիքը հատկապես ունեն: "Անգամ ֆիզիոլոգիայի տեսանկյունից այս դեպքում գործում է աղիի մեխանիզմը, որը ջրի պակաս է բերում երազում",-պնդում է հոգեբանն ու ասում, որ ինքը չի հավատում , որ երազում տեսած ինչ-որ մտքեր կամ երևույթներ ունենան այնքան էներգիա, որ կարողանան իրականում պայմանավորել մարդու ճակատագրի ընթացքը:
Փոխարենը խորհուրդ է տալիս "աղի բլիթակերներին"` հավատալ, որ երազում տեսնելով ինչ-որ բան` կարող են իրական կյանքում իրենց իսկ էներգիան օգտագործելով` իրականացնել:
